Kościół św. Wacława w Pniowie

Kościół św. Wacława
	kościół filialny
	; Kościół w Pniowie
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Miejscowość	Pniów
Adres	ul. Wiejska
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Wszystkich Świętych w Sierotach
Wezwanie	św. Wacława
Wspomnienie liturgiczne	28 września
	Przedmioty szczególnego kultu
Relikwie	św. Aurelii, św.Tymoteusza, św. Wacława
Historia
Data zakończenia budowy	1506 roku
Aktualne przeznaczenie	kościół filialny
Data zniszczenia	13 luty 1956
Data odbudowy	1959
Data reaktywacji	19 października 1975
Dane świątyni
Architekt	Vogel
Świątynia; • materiał bud.	; • cegła, drewno
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
	Położenie na mapie gminy Toszek Kościół św. Wacława
	Położenie na mapie Polski Kościół św. Wacława
	Położenie na mapie województwa śląskiego Kościół św. Wacława
	Położenie na mapie powiatu gliwickiego Kościół św. Wacława
	50°25′31,3″N 18°36′14,7″E/50,425361 18,604083
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Kościół św. Wacława – rzymskokatolicki kościół filialny w Pniowie, w dekanacie Toszek, w diecezji gliwickiej, przy ul. Wiejskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kościół drewniany[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy kościół w Pniowie wzniesiono w 1506 roku^[1]. Była to drewniana świątynia, konstrukcji zrębowej^[1]. Do kościoła przylegała wieża późniejszej daty. Dach dwuspadowy, kryty gontem. Na dachu była mała sygnaturka z XVII wieku. Kościół rozbudowano w 1539 r. (być może wtedy dobudowano wieżę). W 1598 roku. Dobudowano prezbiterium, rok później zakrystię. W 1620 roku w czasie wichury został uszkodzony dach, który rok później wymieniono. W 1656 r. kościół został zniszczony, ale odbudowano go jeszcze tego samego roku. W 1680 roku dobudowano murowaną kaplicę. W 1720 roku kościół remontowano, wymieniając dach, wyposażenie, itp. W 1750 roku zamieniony na zbór protestancki – jako taki funkcjonował do 1800 r. W 1810 roku remontowany. W 1850 i 1853 roku wymieniono stropy. Do 1900 r. pod wezwaniem św.św. Wacława i Wawrzyńca. Od 1900 r. pod wezwaniem św. Wacława. W 1921 roku znacznie ucierpiał w pożarze, jednak dało się go uratować. Po wojnie rzymskokatolicki.

13 lutego 1956 roku kościół spłonął^[1].

Kościół murowany[edytuj | edytuj kod]

W latach 1957–1959 wybudowano nowy kościół. Budulcami były drewno i cegły. Projekt wykonał architekt Vogel. Kamień węgielny poświęcił ks. dziekan Józef Jenderek. Poświęcenia świątyni dokonał biskup Wacław Wycisk 19 października 1975 roku.

Ołtarz główny wykonano z granitu. Ołtarz soborowy powstał z granitu strzegomskiego i szwedzkiego. Umieszczono w nim relikwie św. Aurelii, św. Tymoteusza oraz św. Wacława. Tabernakulum umocowano w centralnej części ołtarza głównego, nad którym zawieszono wieczną lampkę. W nawie zawieszono gipsową Drogę Krzyżową.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Pniów. Kościół filialny pw. św. Wacława, [w:] PiotrP. Siemko PiotrP., Nie zachowane kościoły drewniane Górnego Śląska, Katowice: Centrum Dziedzictwa Kulturowego Górnego Śląska, 2001, s. 126, ISBN 83-85871-24-1, OCLC 50262050 [dostęp 2023-01-16] .

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[:0-1] Pniów. Kościół filialny pw. św. Wacława, [w:] PiotrP. Siemko PiotrP., Nie zachowane kościoły drewniane Górnego Śląska, Katowice: Centrum Dziedzictwa Kulturowego Górnego Śląska, 2001, s. 126, ISBN 83-85871-24-1, OCLC 50262050 [dostęp 2023-01-16] .

[1]